Alaskan Malamute to pracuś i uosobienia prawdziwej siły pociągowej. Wymaga jednak bardzo stanowczego i umiejętnego szkolenia. Polecany jest osobom mieszkających w domu, a nie mieszkaniu.
Pochodzący z USA Alaskan Malamute należy do grupy psów szpice. Posiada krótką i nastroszoną szatę oraz umaszczenie czarne lub w różnych odcieniach szarości. Jego wzrost waha się w granicach 58-63 cm, a waga to około 34-38 kg.
Rasa ta wykorzystywana jako psy pociągowe lub pociągowo-myśliwskie z Północy, od zawsze stanowiła istotną część kultury żyjących tam ludzi. Jeszcze w czasach plemion koczowniczych, psy te pomagały przy przenoszeniu się z miejsca na miejsce. Świetnie nadawały się do surowego, przenikliwie zimnego klimatu. Plemienia tworzyły własne typy psów i stale je udoskonalały tak, że niektóre wciąż są wyróżniane do dzisiaj.
Psy tej rasy zdobyły popularność w latach 1750-1900 gdy biały człowiek zasiedlał Alaskę. Używano ich najpierw do transportu towarów, ze względu na ich świetną pracowitość, a później wraz z rozwojem psich zaprzęgów – do wyścigów. Niestety chęć stworzenia szybszego czworonoga i krzyżowania go z innymi psami o naturze wyścigowej, o mały włos nie spowodowały wyginięcia tej rasy. Uratowali ją Eskimosi hodujący Malamuty czystej rasy.
Później w swojej historii psy tej rasy służyły jeszcze na dalekiej północy podczas I wojny światowej czy innych ekspedycji badawczych na dalekich zmarzlinach. Po wojnie Księgę Hodowlaną utworzono na nowo i znów rasa się rozwinęła. Tak skutecznie, że teraz każdy może być właścicielem czworonoga tej rasy.
Alaskan Malamut to pies kojarzący się z siłą i pracowitością, a nie szybkością. Często porównywany jest do Syberyjskiego Husky – tylko to tak jakby porównać konia pociągowego z koniem wyścigowym. Długość ich tułowia jest nieco większa niż wysokość, a środek ciężkości lekko przesunięty do tyłu. Pozwala to na zwiększoną siłę tylnych łap podczas ciągnięcia towarów.
Alaskan Malamute wymaga spokojnego, stanowczego i wczesnego szkolenia, aby mógł dokładnie zrozumieć, kto jest szefem. Często są wykorzystywane do rodzinnego saneczkowania, a wielu właścicieli zabiera je na współzawodnictwo w ciągnięciu ciężarów. Jest to dla nich coś naturalnego i podtrzymującego cechy zapisane w genach.
Warto przeczytać
Co zrobić, aby pies się nas słuchał?
Co zrobić, jeśli psu bardzo burczy w brzuchu i wymiotuje?
Jak uchronić psa przed hałasem fajerwerków w sylwestra?